ԱՎ. ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ

Իմ Նիրվանան

Ես ապրում եմ մեն-մենավոր

Այս լռանիստ անտառում,

Իմ հյուղակն է թավուտի մեջ,

Ուր երգում է ջինջ առուն:

Ես խորհում եմ ներանձնացած

Լռության մեջ գերանդորր,

Հոգիս՝ զվարթ, սիրտս՝ հանգիստ,

Զերծ կրքերից բռնավոր:

Եվ բնության ծերերից դուրս,

Անհունի մեջ անուրջի,

Ես ապրում եմ հավերժաբար

Առանց վշտի ու տենչի: