7:50 PM Պոլ Վալերի | |
Ինքը կյանքը և ոչ թե մահն է
բաժանում հոգին մարմնից: Պոլ Վալերի ԴԵՍԻՑ-ԴԵՆԻՑ Յուրաքանչյուր վայրկյան հոգու մեջ նստած են սև կետեր, որոնք գերաճելու կամ նվազելու միտում ունեն: Մարդուս մեջ նստած է ժամանակի մեջ տեղավորվելու բնազդական մոլուցքը, որը նրան հաճախ կտրում է կյանքից ու դարձնում ձևականություններին տուրք տվող ճարը կտրած անասուն: Այդժամ հոգին արդեն մեռած է լինում, իսկ մարմինը դեռ թրևում է մոխրացած ճամփաների ինքնանպատակ ձգվող ոլորաններում: Դժբախտությունները հանկարծակի չեն ծնվում, հասունանում են ժամանակի մեջ. մանրումեծ, կիսատ-պռատ ապրումները հավաքվում են մի օր ի մի և կատարվում է օտարումի շքահանդեսը` խենթ ու շռնդալից: Ամենասարսափելի հոգեվիճակը. երբ հավակնությունն ունես հավատալու, թե հասկանում ես ինչ-որ մեկին կամ ինչ-որ բան... Ամենաերջանիկ մարդը նա է, ով թեթև սրտով քարշ է տալիս կենաց ծանրածանր բեռը` կարծելով, թե մահանալիս վերջապես թեթևացած շունչ է քաշելու: Մարդիկ միմյանցից տարբերվում են նրանով, ինչն իրենք ի ցույց են դնում և նմանվում են իրար նրանով, ինչը թաքցնում են: Մեծ մարդը նա' է, ով իրենից հետո մյուսներին թողնում է դժվար կացության մեջ: Մեր ամենակարևոր մտքերը նրանք են, որոնք հակասում են մեր զգացմունքներին: Ինքը կյանքը և ոչ թե մահն է բաժանում հոգին մարմնից: Մեր իսկական թշնամիները լռակյաց են: Մտածե՞լ... Մտածել, ասել է, թե` թելը կորցնել: Ձանձրույթը կերպարանք չունի: | |
|
Total comments: 1 | ||
| ||