Նայում եմ քարին` հուզավառվում է,

Նայում եմ ջրին` հօդս է ցնդում.

Նախապատմական ի՞նչ զորություն է

Ծլարձակել իմ տեսադաշտում :   

Աչքերիս առաջ հողն ակոսվում է,

Ջուրը հոսում է առվակներով,

Ծիլերն ընձյուղվում ու անգոսնում են`

Ակնթարթային լուծումներով :

Նահանջ տարի է` ձևակերպումը,

Ժամանակն ինքն էլ կուլ է գնում,

Տարին գլորվում, օրը բեկվում է

ակնթարթի մեջ անագորույն :

Կյանքի տարերքը տեղախախտվել է

Ու հավերժության ծուխը մարել,

Հոգեդարձության գործը կարճվել է,

Եվ անիմաստ է աճապարել :

Իմ բնությունն էլ հող է ու ջուր է,   

օդ ու կրակի համակցություն,   

ուր տիեզերակերտ չորրորդ չափումը 

սին երազներ է միայն բուծում :  

Նայում եմ հողին` պարապություն է,

Նայում եմ ջրին` մոռացություն,

Կյանքի մակարդն էլ անթոր ծծումբ է,  

Որ տրոհվում է, բայց չի լուծվում :