Մութ գիշեր է և Ակն Աստծո անրջում է խուփ կոպի տակ, և խավարն է ահագնացող պատսպարում երազ և կյանք: Զարթնել եմ ու աչք եմ ածում ստվերներին մանվածապատ, և նվվում է մեջս, հածում հոգեզեղումն աստվածամարտ:     Կյանքն իր հունով է ընթանում, մահն իր ճամփեն անգիր գիտի, հանդիպում է ու բաժանվում զույգն այդ` առանց հրաժեշտի:   Ո±վ և ինչու±, ե±րբ կամ որտե±ղ, որոշված է ողջը նախուստ, այնպես որ չի'ք Տիրոջ աչքից ո'չ վրիպում, ո'չ իսկ փախուստ:   Գգվանք, կտղանք ու եռուզեռ` մահախուճապ իրարանցում, ո±ր հտպիտն է ողջն այս բուծել արարչության մսաղացում:

Բացվի± պիտի կոպը Աստծո զսպօղակի մղլակի պես, որ խմբերթն այս սևամաղձոտ մի օր անի արևերես: Լույսն այնուհետ պիտի խուժի± շիթերով գիրթ ու ցիրուցան, և ներխուժմամբ իր այդ գուժի սկիզբը վերջի արարչության:    …Զի երթևեկն ինքնամատույց երբ հասնի իր վերջնակետին, խորշակնահար Ակն անպաճույճ իր վախճանը գտնի պիտի:      Ե±րբ կավարտվի, ու±ր կպարպվի հերթափոխն այս խոտորընթաց, վերևն Աստված` չի իմացվի           խոկն անեղին խոր քուն մտած:   Հայտնի է լոկ, որ կոպն Աստծո ծանրացել  է հուր-հավիտյան, զի նրա'ն էլ չկա պրծում բիրտ օրենքից ձգողության: