ՓԱՐԻԶՅԱՆ ՇԱՐՔԻՑ

Հավիտեանս հավիտենից

Մութ գիշեր է և Ակն Աստծո

անրջում է խուփ կոպի տակ,

և խավարն է ահագնացող

պատսպարում երազ և կյանք:

Զարթնել եմ ու աչք եմ ածում

ստվերներին մանվածապատ,

և նվվում է մեջս, հածում

հոգեզեղումն աստվածամարտ:

Կյանքն իր հունով է ընթանում,

մահն իր ճամփեն անգիր գիտի,

հանդիպում է ու բաժանվում

զույգն այդ` առանց հրաժեշտի:

Ո՞վ և ինչու՞, ե՞րբ կամ որտե՞ղ`

որոշված է ողջը նախուստ,

այնպես որ չի'ք Տիրոջ աչքից

ո'չ վրիպում, ո'չ իսկ փախուստ:

Գգվանք, կտղանք ու եռուզեռ`

մահախուճապ իրարանցում,

ո՞ր հտպիտն է ողջն այս բուծել

արարչության մսաղացում:

Բացվի՞ պիտի կոպը Աստծո

զսպօղակի մղլակի պես,

որ խմբերթն այս սևամաղձոտ

մի օր անի արևերես:

Լույսն այնուհետ պիտի խուժի՞

շիթերով գիրթ ու ցիրուցան,

և ներխուժմամբ իր այդ գուժի

սկիզբը վերջի արարչության:

…Զի երթևեկն ինքնամատույց

երբ հասնի իր վերջնակետին,

խորշակնահար Ակն անպաճույճ

իր վախճանը գտնի պիտի:

Ե՞րբ կավարտվի, ու՞ր կպարպվի

հերթափոխն այս խոտորընթաց,

վերևն Աստված` չի իմացվի

խոկն անեղին խոր քուն մտած:

Հայտնի է լոկ, որ կոպն Աստծո

ծանրացել է հուր-հավիտյան,

զի նրա'ն էլ չկա պրծում

բիրտ օրենքից ձգողության:

Օտարումի շքահանդես

Օրերն անկարգ ու անկամորդ

հավաքվում են մի օր ի մի

ու կատարվում է հոգեխորթ

շքահանդեսն օտարումի:

Մնում ես դու մերկ ու մոլար

աշխարհի դեմ`ականջը խուլ,

ներսում` մտքեր խռովարար,

դրսում`տագնապ ամենակուլ:

Կրկնվում ես ամենայն օր`

ինքդ քեզ ես արդեն ցիտում,

ու քայլում ես մտամոլոր`

տնից գործի ու գործից տուն:

Դատարկվել է միտք ու հոգի

ու ողորկվել հերկն առաթուր,

ցանքսը սակավ եղավ կրկին,

բերքը մնաց անտերուդուս:

…Մի' վհատվիր, քայլի'ր անկանգ,

արբեցումի դուռը թակիր,

ու թե բացվի` խրախճական

սեղաններին մատռվակվիր:

Հակի'ր աչքդ աստանդական,

ձիրքդ մսխի'ր`հանուն գոյի,

ու ցասումով արարչական

գոցիր դուռը երկնավորի:

Հոգ չէ' սակայն, կգան օրեր

բազմախոստում ու հոգեշահ,

և դու նորից կնորոգես

անցյալների վարկն անկաշառ:

Պեղես ընդերքն ու գտածոն

շաղ տաս դատարկ օրերի մեջ,

և լիացումն անմնացորդ

մսխես իսպառ ու անտնտես:

Վերջին օրով` այս կյանքի հետ

հաշիվները դեռ չփակած,

դեռ մի բան էլ պիտի անես`

վարկատուին օրհնելուց զատ.

վարկի տոկոսը պիտ մարե'ս`

պարտամուրհակն ապակնքած,

դողդոջ ձեռքդ անուժ հակես

ու մրափես` աչքերդ բաց:

ԵԹԵՐ

Տիեզերական գաղտնարան`

հրաշքների զարդատուփ,

քեզ այդ ո՞վ է հորինել

այդքան բաց և այդքան խուփ.

ո'չ վերև կա, ո'չ ներքև,

ո'չ իսկ կենտրոն ծանրության,

ա'րդ, որտե՞ղ է զետեղվել

հիմնաքարդ շինության:

Առեղծված ես, որ չունի

ո'չ լուծմունք, ո'չ ապացույց,

վարկածների խաչուղի`

հավիտյանս անմատույց :

Մենք, որ ապրում ենք այստեղ`

զնդանում այս հարկադիր,

միշտ քո լույսին ակնդետ,

քո կոչնակին ունկնդիր,

հիմնաքարն ենք գուցե այն,

որ թրծվում է ու հղկվում`

շաղափվելով շարունակ

գնդաձև իր պատյանում,

և սեղմվելով ինքն իր մեջ`

խտանյութն այս հազվագյուտ

վերածում է սնամեջ

փորձանոթի հողանյութ:

Մեր հաշվին ես օրեցօր

ընդարձակվում շարունակ,

արտահեղվում նորիցնոր`

պարունակ առ պարունակ:

Մենք կորչում ենք, սակայն դու

հորինվում ես վերստին,

կլանելով մակաբույծ

մեր ավիշը կաթնծիր:

Մեր երկուսին շաղկապող

մի մալուխ կա զանգվածեղ,

աներևույթ շոշափող,

զոր կոչի ԵԹԵՐ:

Գաղտնաբառն այս մոգական`

հնում միտք էր ու ոգի,

հաղորդակ էր բացազատ`

տիեզերական կապուղի,

բայց դարձել է անթափանց

պատ ու պատնեշ մշտագոց,

թափոնների գերեզման`

տիեզերական աղբանոց :

Խոր վիրապն է մեզ նետել`

Սանդարամետն անիծյալ,

հանել երկինք` զգետնել

այժմ, միշտ և հավիտյան:

24. 12. 2010

Կհագնես ներկայի պատմուճանը,

Կկապես հուշերիդ հնոտին,

Կհեծնես գալիքի երիվարը,

Կսուրաս, ուր որ աչքդ կտրի:

Աշխարհում ամեն ինչ առաջվանն է,

Զարկերակդ տնքում է` մտի'ր,

Որտեղ փա'յլ`այնտեղ քո հանգրվանը,

Ըմբոշխնի'ր և բնավ երկմտիր:

Կանգնեցրու' ուղտերի քարավանը,

Խլխլի'ր քո ավարը անգին,

Գրիչն ա'ռ ու ընկի'ր թղթի ջանը,

Վերագրի'ր պատահարը կյանքին:

Կգրես հերթական շարականը,

Թղթառաջքն ու պատգամն` ըստ հերթի,

Կնշես ճշմարիտ թվականը,

Կծալես, կդնես մեկդի:

Կշրջե'ս չապրածիդ դարձերեսը,

Մայրուղու կփոխես փակուղին.

Թուղթուգի'ր էր կյանքի ասպարեզը,

Վերջնագիրն էլ դաջված է կողին:

Կմսխե'ս օրերիդ պարտաթուղթը,

Կհանձնե'ս մուրհակներդ տողին,

Ինքը կյա'նքն էլ նժույգ է և ուղտ է`

Քառատրոփ` տապալվում է հողին:

Խաղից դուրս` ոչ-ոքի

Ո'չ օրենք կա, ո'չ հոգի,

խաղից դուրս են ամենը,

կա ՞ մեկը, որ ամոքի,

անբարեհույս մեր գենը:

Գուցե դու՞ ես այդ մեկը,

բայց լուր չունես տակավին,

ուրիշ ո՞վ կա, ո'չ մեկը`

անապատ է ամայի:

Աշխարհն իր շուրջն է դառնում,

դիցուք` մարդ ես դու մի քիչ,

փակվել ես քո տակառում

խիղճդ խաղաղ ու հանգիստ:

Փոքրացել ես ու մտել,

խփվում ես չորս պատերիդ,

քո մեջ այդ ի՞նչ ես գտել,

այդքան ջերմ ու մտերիմ:

Ե'լ, էլ հերի'ք մրափես,

ո'չ խլուրդ ես, ո'չ հավկուր,

տե'ս թե ինչպես են լափել

շրջակայքը` մաս-մաքուր:

Ոտատեղ իսկ չմնաց,

որ ծնրադիր աղոթես,

քո բաժին բախտը ողբաս

ու աշխարհը նզովես:

Մնա քո մեջ, մի' շեղվիր,

և մի' փորձիր ընկալվել,

ինքդ քո մեջ անթեղվի’ր,

կանթեղվելու չկա բեմ: