Ես երբեք ինձ համար դույզն-ինչ ՙհայտնություն՚ անելու փորձությունը չեմ ունեցել, և երբեք ամբողջ գիշեր իմ սենյակում հպարտորեն հետևառաջ քայլելու երջանկությունը չեմ ունեցել փիլիսոփաներին ընթերցելիս, որպեսզի բռունցքով հարվածեի փորիս ու բացականչեի. ահա`, ահա` միակ ճշմարտությունը: Ես երբեք չեմ սկսել գործել` հետագայում ինձ ժխտելու համար. և չեմ հավատում, որ մի մարդ, որը շտապում է սխալ գործել` հետագայում այն հրապարակայնորեն խոստովանելու համար, լինի արժանի համընդհանուր հիացմունքի, ես հատկապես ցավալի եմ համարում այդպիսիք գործած լինելը:

համընդհանրությունը և անխախտելիությունը: Այս մասին Սուրբ Գիրքն էլ է վկայում. ՙԻ սկզբանէ էր Բանը՚, իսկ պատաֆիզիկ Վիանը ձգտում էր ՙԲանը մարմին դարձնել՚, այս խնդիրը նա հատկապես հաջողությամբ իրականացրել է ՙՕրերի փրփուրը՚ վեպում: Մյուս նախահիմքը ՍԵՐՆ է, որի մասին պաշտպանողական ու խրախուսական շեշտով Վիանը խոսում է ՙՕրերի փրփուրը՚ վեպի իր գրած նախաբանում և որը համահունչ է էլեաթների դպրոցի հիմնադիր Պարմենիդեսի մի ձևակերպմանը. ՙԱշխարհի կենտրոնում գտնվում է կարավարիչ աստվածուհին (կամ Ճշմարտությունն ու Անհրաժեշտությունը): Նախքան մյուս աստվածներին և արտահեղման եղանակով իր շուրջբոլորը լցնող աշխարհն ստեղծելը, նա ստեղծել է Էրոսին` մարդկանց մեջ միավորվելու ձգտումն առաջացնող աստծուն՚: Այս իմաստով Բորիսի համար մեծագույն ճշմարտությունը ԵՐՋԱՆԿՈՒԹՅՈՒՆՆ էր: Նա երբեք չէր տատանվում այս բառը գործածելուց: Նա այն արտաբերում էր ո'չ ծիծաղաշարժ կեցվածք ընդունելով, ո'չ էլ չափազանցությունների գիրկն ընկնելով: Վիանի միակ թշնամիները երջանկության դեմ մեղանչած անձինք էին ու նաև հասարակական երրորդությունը` փող, բանակ, եկեղեցի: